Belangenvereniging van Psychotherapeuten BVP
De KP-er (gefileerd)
Hier proberen we duidelijk welke factoren een rol spelen bij het eventueel "overhevelen" van de psychotherapeuten in het specialistenregister KP.
1. Opleiding van KP-er in theorie. En praktijk.
De opleiding tot klinisch psycholoog is een zware opleiding. Aanmerkelijk zwaarder dan die van de psychotherapeut. Althans, op papier. Maar dat geldt slechts voor die KP-ers die hun registratie hebben gekregen op basis van het doorlopen van de huidige opleiding. En dus niet die KP-er die de registratie verkregen heeft op grond van een overgangsregeling, zoals die ten tijde van het openstellen van het register rond 2005 in het leven is geroepen. Deze groep heeft in de praktijk helemaal geen extra inspanning hoeven te doen, dan wel een - aanmerkelijk - veel minder zware opleiding achter de rug in vergelijking met de huidige opleidingseisen. Van de huidige groep KP-ers (stand 2017) heeft ongeveer 80 % hun registratie gekregen volgens een overgangsregeling.
Voor alle duidelijkheid: stel iemand heeft na zijn psychologiestudie in de jaren 90 een opleiding tot psychotherapeut gevolgd. Bij de inwerkingtreding van de huidige BIG-registers werd die zonder meer ingeschreven in zowel het register psychotherapeut als dat van de gezondheidszorgpsycholoog. En bij de totstandkoming van het specialisme klinisch-psycholoog kon die zonder of vrijwel zonder extra inspanning (veelal op basis van vele jaren werkervaring!) instromen in dat register. Als hij echter geneeskunde of sociale wetenschappen als vooropleiding had, zou hij alléén ingeschreven staan in het register psychotherapeut. Ook al had hij net zoveel werkervaring en opleidingen gedaan.
Conclusie: het overgrote deel van de huidige KP-ers is helemaal niet zoveel zwaarder opgeleid dan de psychotherapeuten.
2. Feitelijke werkzaamheden KP-er en PT-er vrijwel identiek.
Een tweede factor die relevant is, is dat in de praktijk er maar bar weinig verschil is in het soort en de zwaarte van het werk tussen een KP-er en een PT-er, voor zover deze curatief bezig zijn. Dit geldt helemaal voor de vrijgevestigden, daar is volgens ons geen enkel verschil. Sommige mensen (lees: bestuurders) zijn het hier niet mee eens. Maar (in ieder geval een deel van) diezelfde bestuurders zijn echter tegen een constructie waarbij er een NIEUW specialisme psychotherapeut naast dat van Klinisch Psycholoog in het leven wordt geroepen. De reden die daarvoor aangevoerd wordt? Omdat het onderscheid tussen de specialisten te klein is…. Ze lijken dus teveel op elkaar. Waarmee dus het argument dat een KP-er iets heel anders en moeilijkers doet en kan dan een PT-er door hénzelf onderuit gehaald wordt.
In ons Manifest heeft u kunnen lezen dat wij als BVP toch een voorstander zijn van het in het leven roepen van een nieuw specialisme boven GZ-psycholoog en naast de KP-er: de "psychotherapeut specialist”. De reden is vooral pragmatisch: het voorkomt een ellenlange discussie over het„samenvlechten”van de huidige PT-er en de KP-er.
Mochten er bestuurders zijn die van mening zijn dat bovenstaande stellingen onjuist zijn, dan roepen wij ze op - wat we overigens al langer doen - om de onjuistheid door middel van een onafhankelijk veldonderzoek aan te tonen. Daar blijkt echter weinig interesse voor te zijn. Wat ons natuurlijk niet verrast…
Mocht er toch een regeling komen waarbij de pt-er een enorme bijscholing moet doen om in een - al dan niet nieuw - specialistenregister te komen, dan loopt de overheid een groot risico. Dat heeft te maken met het feit dat de werkzaamheden van de PT-ers vóór en na hun overgang tot specialist NIET zullen verschillen. En aangezien de huidig opgeleide PT-er op dit moment gewoon goed werk aflevert en dus adequaat en voldoende is opgeleid, is er geen enkele plausibele onderbouwing om te eisen dat ze opeens veel meer opleiding moeten gaan doen enkel en alleen om formeel specialist te worden. En het is ook in strijd met het (zoals destijds ook door het Ministerie uitgedragen) standpunt dat de PT-er de facto al werkzaam is op een specialistisch niveau. Kortweg: als je vindt dat een PT-er op specialistisch niveau werkt en is er dus geen extra opleiding meer nodig om dit ook te formaliseren.
Mocht de overheid onverhoopt daar toch tegen besluiten zullen gedupeerden een forse schadevergoeding van diezelfde overheid kunnen eisen. In totaal gaat het dan om een zeer groot bedrag. Niet voor niets dat de Minister destijds de stap niet genomen heeft.